Column
AIRPORT 007 by Mo 007
Saturday flight fever
Zoals elke soldenperiode de kooplust vermeerdert bij de mensen, stijgt de vlieglust ieder hoogseizoen evenredig mee. De uitverkoop op de luchthaven is blijkbaar deze zaterdag begonnen. Ik zie overal stapels verlaten koffers. Het lijkt wel of het 10-koppig monster in de kelder er ineens genoeg van heeft gekregen van al die bagage ononderbroken door zijn tiendelige strot gepropt te krijgen en ze in een impuls rebels heeft uitgeboerd.
De splitten in mijn uniformrok kraken gevaarlijk wanneer ik me een weg baan door deze jungle. Mijn frisse douchegeur wordt in enkele seconden over’walmd’ door verhitte adem van honderden wachtende passagiers.
En onder dit alles elegant blijven! ‘Glimlach, U wordt gefilmd’. Mijn lach voelt groenig. Misschien moeten we, in navolging van het rode licht bij Brussels Airlines, de andere balies opfleuren met blacklight, om onze (steeds zeldzamer wordende) lach ultra wit te reflecteren tot aan de andere kant van de vertrekhal.
“Officer, een glimlach op rij 9!”…zou eens wat anders zijn dan de noodoproepen over uit de hand gelopen discussies.
Een onophoudelijke sliert mensen passeert mijn balie aan een zo hoog tempo, dat ik er duizelig van word. Ik ben nooit een uitgaansbeest geweest, maar een bezoek aan een disco met bijhorende housemuziek lijkt me ‘Zen’ in vergelijking met deze gekte van krijsende baby’s, huilende opgesloten honden, stotterende bagagebanden en calls die niemand verstaat.
Wanneer ik op het einde van de dag aan de gate van mijn laatste vlucht arriveer, zie ik eruit als Indiana Jane, na een overlevingstocht door de brousse. Had ik mijn strijkijzer bij, dan kon ik samen met mijn uniform gelijk de instapkaarten even bijwerken die duidelijk kreukelige sporen van frustratie vertonen. Met mijn rit naar huis in gedachten, krijgen deze passagiers mijn mooiste ‘fijne vlucht’-glimlach van de dag. “U ook!” antwoordt iemand.
En dat doe ik. Even later vlieg ik noordwaarts over een verlaten autobaan. Laat België maar leeglopen, mijn tuin wacht.
Eenmaal thuis, levert mijn‘hard-gewerkt-op-de-luchthaven’- look een voet- en rugmassage op.
Hehe, alles heeft zijn voordelen!
AIRPORT 007 by Mo 007
Saturday flight fever
Zoals elke soldenperiode de kooplust vermeerdert bij de mensen, stijgt de vlieglust ieder hoogseizoen evenredig mee. De uitverkoop op de luchthaven is blijkbaar deze zaterdag begonnen. Ik zie overal stapels verlaten koffers. Het lijkt wel of het 10-koppig monster in de kelder er ineens genoeg van heeft gekregen van al die bagage ononderbroken door zijn tiendelige strot gepropt te krijgen en ze in een impuls rebels heeft uitgeboerd.
De splitten in mijn uniformrok kraken gevaarlijk wanneer ik me een weg baan door deze jungle. Mijn frisse douchegeur wordt in enkele seconden over’walmd’ door verhitte adem van honderden wachtende passagiers.
En onder dit alles elegant blijven! ‘Glimlach, U wordt gefilmd’. Mijn lach voelt groenig. Misschien moeten we, in navolging van het rode licht bij Brussels Airlines, de andere balies opfleuren met blacklight, om onze (steeds zeldzamer wordende) lach ultra wit te reflecteren tot aan de andere kant van de vertrekhal.
“Officer, een glimlach op rij 9!”…zou eens wat anders zijn dan de noodoproepen over uit de hand gelopen discussies.
Een onophoudelijke sliert mensen passeert mijn balie aan een zo hoog tempo, dat ik er duizelig van word. Ik ben nooit een uitgaansbeest geweest, maar een bezoek aan een disco met bijhorende housemuziek lijkt me ‘Zen’ in vergelijking met deze gekte van krijsende baby’s, huilende opgesloten honden, stotterende bagagebanden en calls die niemand verstaat.
Wanneer ik op het einde van de dag aan de gate van mijn laatste vlucht arriveer, zie ik eruit als Indiana Jane, na een overlevingstocht door de brousse. Had ik mijn strijkijzer bij, dan kon ik samen met mijn uniform gelijk de instapkaarten even bijwerken die duidelijk kreukelige sporen van frustratie vertonen. Met mijn rit naar huis in gedachten, krijgen deze passagiers mijn mooiste ‘fijne vlucht’-glimlach van de dag. “U ook!” antwoordt iemand.
En dat doe ik. Even later vlieg ik noordwaarts over een verlaten autobaan. Laat België maar leeglopen, mijn tuin wacht.
Eenmaal thuis, levert mijn‘hard-gewerkt-op-de-luchthaven’- look een voet- en rugmassage op.
Hehe, alles heeft zijn voordelen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten