Hoeveel beslissingen zouden we nemen per dag? En wat zijn hun gevolgen?Niet naar bed gaan, indommelen voor tv en vervolgens wakker worden óp tv. Het is mij overkomen. Blijkbaar is een reclamespot stoutmoedig tussen mijn knipperende wimpers binnen geglipt. In half gehypnotiseerde toestand heb ik daar gevolg aan gegeven.
Proberen in te schatten waar dit naar leidt, is onbegonnen werk. Mijn kristallen bol is gebarsten van het speculeren.
Onze reis is vertrokken naar het noorden, zoals in “the Polar Express”.
In deze film worden ongelovige kinderen naar de noordpool gevoerd voor een ontmoeting met de kerstman. Onze trein, vol goedgelovige avonturiers, rijdt richting Noordzee voor een ontmoeting met henzelf.
Tom Hanks, conducteur in het verhaal, brengt het mooi aan wanneer een jongen aarzelt of hij mee zal gaan: “je hoeft niet persé de eindbestemming te kennen. Soms moet je enkel beslissen of je wel of niet opstapt.”
Wat doe je met zulk advies in een tijd van controle en angst voor het onbekende? In Brida geeft Paulo Coelho hier antwoord op: Wil je weten hoe iets werkelijk is?: spring er dan helemaal in. Alle andere risicovrije pogingen zijn hetzelfde als met je teen gaan voelen of het zeewater koud is.
Ik ben gesprongen. Zelfs met spartelen en peddelen blijft het koud. Maar wie weet word ik nog een ijsbeer. Ik warm mijn gedachten aan de hilarische toestanden die ons onvergetelijke momenten opleveren. Hotelgasten duiken op uit het niets. Ze bespoken ons als klopgeesten met hun grillen. Uiteindelijk is lachen van ellende, ook lachen.
Het vermomde ‘hoog bezoek’, compleet met opgekleefde snor, doet me denken aan valse Sinterklazen. Hun strenge blik verdoezelt innerlijke pretlichtjes. Zouden we cadeautjes krijgen? En ja hoor, op het einde worden we gul verwend met constructieve feedback. Maar Sint’s helpers staan klaar. Het stoutste duo vliegt volgende keer in de zak.
Het hotel telt zijn laatste uren. De beul wacht om de hoek om zijn bijl erin te zetten. Dit vergane glorie monument zal sterven, om te verrijzen als een luxe designnimf.
Komt dat zien! Komt dat zien!
Tevreden stel ik vast dat mijn Sinterklaas act is geslaagd. Alle snoepmunten die ik in de gang voor de gastenkamers had gelegd zijn verdwenen. Niets is zo leuk als strooien met het (chocolade)geld van een ander. Wij geven niet toe aan de economische crisis. We beloven gouden tijden. Zou iemand deze symboliek opgemerkt hebben?
Ach wat, de Sint werkt uiteindelijk ook ongezien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten