Stone age

Het Hotel Westende- week 10

Hollywood komt voor de halve finale bij ons op de koffie. Hoewel, onze ‘mystery celebrety’ wil Po Cha, Tibetaanse boterthee. Ik hoop op Richard Gere.
De volgende 48h is het hotel privé geboekt en zijn alle mannen ogen gericht op Sharon Stone en haar gevolg. Het is niet duidelijk wie de ster is. De acte de présence van Miss Cody, de personal assistant, is een Oscar waard.
Om beurt voeren Youri, Bruno en wij kunstjes uit voor onze Amerikaanse gasten:
Mooi rechtop zitten, Tibetaanse pootjes geven, de suite en het restaurant ombouwen tot een groene oase, een verroest kledingrek inpakken à la Christo, vibrerende fitness toestellen in en dan weer uit de suite rollen, eieren pocheren, een incognito trip door Brugge organiseren.
Beter dan in de watten, leggen Mark en ik hen tussen beddengoed van wel heel bijzondere Belgische bodem. “Slapen tussen lakens van Slabbinck, een fabrikant van priestergewaden, is als kijken onder de rok van meneer pastoor.” grapt Mark.
Dat de arme Sharon voor eeuwig geassocieerd wordt met de peepshow onder haar maatpakje wordt helaas nog eens bevestigd. Trots overhandigen Bruno en Youri een keramieken figuur met als enig menselijk merkteken een enorme spleet tussen de benen. Meer kut dan kunst naar mijn mening.
Het lijkt wel of alles in ons hotel zich heeft onderworpen aan Miss Stone’s wil. Op één uitzondering na: ik lach in mijn vuistje om de bossen lelies die weerbarstig zoals mijn Mark, weigeren open te gaan. Het is pas bij het vertrek dat enkele kelken uitdagend hun kop uitsteken.
Voor niks gaat de zon op en een bloem krijg je met geld niet open.