De vermenigvuldiging

Het hotel Westende-week 4De kosmos heeft me gehoord. We hebben een plaats veroverd in het hotel waardoor een talent van me werk krijgt: een kamer inrichten. De deadline van 2 dagen ontketent strijd tussen het Zen stuk in mij en de bevelende gendarme. Militaironica wint.
De werf waarin alles moet gebeuren lijkt wel een formule 1 parcours. Iedereen racet langs elkaar heen, niet alles zonder ongelukken. In zijn ruwe structuur doet de rotonde me denken aan een kermismolen, en iedereen amuseert zich nu in de botsauto’s.

Ik zie mensen fronsen wanneer ze onze kleuren zien. Niet onzeker worden Coloronica. Stick to the plan! En kleven doe je letterlijk in onze kamer. De gerecupereerde authentieke vloer, die uit tijdsgebrek niet droog is geraakt vertoont mooie witte voetafdrukken. Je hoeft geen detective te zijn om de sporen te ontmaskeren. Ze leiden elk naar een ander territorium: dat van de loodgieter, de schrijnwerker, de elektricien. We hebben zelfs een ‘Wall of fame’ erbij met een paar mooie handafdrukken op de vers geschilderde muren.

Gelukkig brengt deze uitputtingsrace ons al snel in een nieuwe zone waarin alles komisch wordt. Uitgerekend in deze dronken toestand van moeheid komt de inspecteur langs. “Ik zie dat jullie geen minibar in de kamer hebben geïnstalleerd?” De komiek in Mark staat op: “Meneer de inspecteur, we hebben een minikamer in de bar geïnstalleerd!” Onze luciferskamer schudt van het lachen. Als de boel maar niet instort. Als we dit hotel niet winnen kan Mark nog altijd aan de slag als stand-in voor Gaston Bergmans.

Onze allereerste hotelgasten arriveren op de moto. Ze willen barbecue, en bier, veel bier, voor hun motovrienden die nakomen en blijven eten. De minibarbecue die we geleend hebben van een inwoner lijkt het te begeven van schrik. Hoe tover je eten voor twee, in eten voor elf zonder budget? Had ik maar beter opgelet in de les moraal. Hoe deed Jezus de broodvermenigvuldiging al weer? Zou die truc ook op vlees en geld werken?
Als bij een openbaring ontwaren we ineens in de woestijn van stof een blinkend kookfornuis, een cadeau van Hans en Hanne. De ontroering is compleet wanneer onze collega deelnemers gul bijleggen uit eigen budget.
Een uur later ruikt ons hotel naar vrolijkheid en gastvrijheid. In de drukte en uitbundigheid van feestvierende gasten trek ik me even terug in mijn stilte. Ik heb ontdekt dat een mens kan toveren. Het sleutelwoord dat kleine en grote wonderen mogelijk maakt is: ‘Ja’ zeggen. Bij een jawoord springt heel de omgeving je tegemoet. Dankjewel ik weet niet wie allemaal!