Help ik win een hotel

In hoeverre zijn dingen voorbestemd? Al mijn hele leven loop ik schuin, zoals krabben dat doen, op mijn doelen af. Het heeft me kilometers omwegen opgeleverd. Weinig doelen heb ik bereikt. Veel cadeaus zijn daarbij in mijn schoot geworpen zonder dat ik ze wou. Misschien daardoor dat ik liefhebber ben geworden van de taoïstische manier van denken, waarbij de weg belangrijker wordt dan het doel. Een mens moet zijn falen toch zin geven?
Pas op het podium van de finale, besefte ik dat mijn deelname aan het Hotel Westende mijn persoonlijke record omweg is. Sinds het bestaan van Sex and the City ambieer ik een carrière als columniste. Ik heb dagbladen overvallen met mijn schrijfsels, mijn doel gevisualiseerd, collages gemaakt, ringtones gedownload om mezelf in de juiste mood te brengen. Ik ben nog net geen kaarsjes gaan branden.
Zo stoomde ik mezelf klaar voor gedachtevalkuilen die zich steeds verder buiten mijn persoonlijke grenzen bevonden: ‘Misschien moet je eerst gezien worden Monica, en BV worden, om daarna gehoord te worden?’ En dan nu: ‘Misschien ben ik nog niet BV genoeg?’
Geen betere plek om het ‘sterrendom’ te onderzoeken dan de States. We nemen het eerste vliegtuig richting New York om onze overwinning te vieren: Flight 61. “Ladies and gentlemen, this is your dead captain speaking. Do not panic. The automatic pilot will bring you save at your destination.” Is dat zo? Hoeven we ons enkel over te geven aan ons innerlijk doel, en komen we dan vanzelf daar terecht waar we horen?
Met een stijve nek van het omhoog kijken, stappen we 6 dagen later terug op het vliegtuig. Naast de parels van buildings, in grootte evenredig met de ego's van de makers ervan, is de lucht in New York zelfs kostbaar. Blijkbaar kan je er de ruimte boven de flatgebouwen kopen. Vandaar de uitdrukking: lucht in pakskes!
Ook deze trip heeft me een extra cadeau nagelaten: Een snowglobe met muziek blinkt nu naast mijn computer. Pas thuis ontdekte ik dat er ook licht inzit. Bliksemflitsen schieten rond de buildings wanneer de muziek speelt. “Nee, geen bliksem, “ zegt Mark, “Vuurwerk!”. ’t Is maar hoe je het beziet en welke betekenis je eraan geeft. Misschien zijn het wel deze kleine verwoordingen als uiting van onze perceptie op de werkelijkheid, die ons copiloot maken van onze bestemming?

Mooinica